Deze zomer vertrok ik met man en kinderen naar Frankrijk voor 2 welverdiende weken vakantie. Afgelopen maanden waren op z’n zachts gezegd nogal heftig. In januari kwam ik thuis te zitten met wat ze toen noemden “burn out-achtige klachten “. Later werd daar nog aan toegevoegd dat het toch ook wel leek op licht- depressieve klachten.
Anyway, geef het een naam, ik zat verre van goed in mijn velletje. Dat resulteerde in doodmoe zijn maar toch slecht slapen. In overdag nauwelijks kunnen functioneren door vermoeidheid, angst en paniek over wat me nu toch overkwam. Het beetje energie dat ik had, stak ik in de kinderen, om hen maar zo weinig mogelijk te laten merken van hoe het werkelijk met me ging. Je hoeft geen wetenschapper te zijn om te snappen dat de afgelopen maanden de sfeer bij ons thuis niet fantastisch was.
Godzijdank kreeg ik alle steun van mijn man en alle begrip van mijn werkgever. Ik kreeg alle tijd om tot rust te komen. Ik bleef een tijdje thuis, deed dagen helemaal niets, maar nog veel meer dagen juist heel veel; Marie Kondo was er niets bij! Stilzitten is namelijk niet iets waar ik heel goed in ben. Zelfs niet als lijf en hoofd me willen stoppen.
Na een paar maanden was ik er wel klaar mee, het moest maar eens afgelopen zijn, ik moest weer aan de slag. In de maanden die ik thuis zat, was ik proefkonijn voor een vriendin die een opleiding tot loopbaancoach volgde. Dat traject leverde me nieuwe inzichten op, maar ik was er nog niet. Ik begon mijn uren op te bouwen, deed keurig mijn yoga-oefeningen, mediteerde en dacht dat ik op de goede weg was. Oh boy was I wrong!
Eenmaal weer enkele uren aan het werk, bekroop me al snel het gevoel dat de energie die ik opdeed er linea recta weer uitvloeide. Ik zat niet op mijn plek, deed niet wat ik echt leuk vond, maar wat dán? Ook het onrustige, onbestemde gevoel hield aan en nog steeds had ik dagen dat ik liever de dekens over mijn hoofd trok en in bed bleef liggen. Ik werd er soms fysiek gewoon onpasselijk van. Dit moest anders. En goed ook.
Ik sprak met verschillende collega’s, kennissen en vrienden over hun passie, hun doel in het leven. Ik sprak met mijn huisarts over de mogelijkheid om mijn ‘way up’ te ondersteunen met medicatie. Ook mijn therapeut, bij wie ik de afgelopen 2 jaar gesprekken had omdat ik niet lekker in mijn vel zat, vond dat het tijd werd voor medicinale ondersteuning. In diezelfde periode bood mijn werkgever mij een coach aan.
Net voor we vertrokken naar Frankrijk, startte ik met hele lichte medicatie. Die medicatie zorgt er voor dat mijn hersenen de lichaamseigen stof serotonine niet te snel opneemt, zodat mijn lijf er optimaal gebruik van kan maken en ik kortgezegd in staat ben te relativeren en positief te denken. Met andere woorden: de olifant die af en toe op mijn borstkas leek te staan zodra ik wakker werd, verdwijnt. Die medicatie, dat was een enorm ding voor me. Zoiets pak je niet zomaar. Gelukkig overtuigde mijn huisarts mij ervan dat het allemaal wel meeviel en dat ik mezelf dit moest gunnen, na alles wat ik al gedaan had om er bovenop te komen. Dat fysieke steuntje in de rug was nét wat ik nodig had. Vol goede moed startte ik aan mijn coachingstraject.
Vanaf het eerste moment realiseer ik me dat dit traject een enorm cadeau is. Het geeft me nieuwe energie, inzicht in mijn passies en talenten en het dwingt me nu eens uit te spreken wat IK wil. Ik sta al zo’n 25 jaar op het podium als zangeres, maar ook presenteren vind ik leuk. Ik heb dat eerder dit jaar hardop uitgesproken en herhaalde dat de afgelopen maanden enkele keren. En ineens was het daar: het verzoek of ik een muziekfestival in mijn geboortedorp wilde presenteren. Enorm spannend maar ik moest van mezelf ‘ja’ zeggen op deze vraag. Ik wilde dit, dan moest ik ook de ballen hebben om het daadwerkelijk te doen. Het was een geweldige ervaring en de reacties waren zeer positief. Niet snel daarna gaf mijn werkgever aan dat ik in de toekomst binnen de zorggroep wellicht iets kan betekenen als dagvoorzitter bij symposia. Als kers op de taart werd me een tijdje later gevraagd of ik een wijkfeest aan elkaar wilde kletsen. Drie overduidelijke cadeaus die deze zomer voor mijn neus werden neergezet, vlak nadat ik hardop uitsprak waar mijn hart (onder andere) ligt: op het podium.
Toeval bestaat niet..nee, dat blijkt wel. Want oh ja, we waren onderweg naar Frankrijk. En eenmaal daar aangekomen ontmoette ik op de camping iemand die, zo bleek achteraf, het vierde cadeautje was. Dat klinkt alsof ik een vakantieliefde ontmoet heb, maar zo ver wil ik niet gaan. De wederzijdse partners en kinderen waren er tenslotte gewoon bij 😉
Ik ontmoette Niek, vader van 3 kleine kinderen en getrouwd met Kim. Na een motorongeluk belandde hij in een rolstoel met een dwarslaesie en on top of that een Syrinx (Google maar eens). Enfin, Niek bleek een inspirator pur sang, die dat wat hem overkwam, heeft omgebogen in iets positiefs, met aan zijn zijde zijn sterke, moedige vrouw. Al tijdens die week ontdekte ik hoe hij en Kim mij inspireerden, door hun verhaal en manier van spreken. Het waren niet per se diepgaande gesprekken, maar toch werd de kern geraakt, ondersteund door de nodige galgenhumor die ons allemaal niet vreemd was.
Eenmaal terug in Nederland las ik zijn boek* en zijn blog*. Ik las wat ik al dacht: er ging nog zoveel meer schuil achter die grote glimlach van onze buren op de camping.
Enfin, ik ben niet iemand die mensen adoreert of aanbidt, maar ik moet bekennen dat deze ontmoeting wel wat in me heeft losgemaakt. In een jaar als dit, waarin ik voor mijn gevoel plat op de bodem van de gierput heb gelegen, is de weg omhoog een bumpy ride gebleken. Tijdens zo’n traject kun je wegrennen voor confrontaties en in een hoekje gaan zitten huilen. Hoewel ik dat ook best wel eens deed, zat het toch meer in mijn karakter om de controle te nemen.
De ontmoeting met Niek en Kim in combinatie met de rust die de medicatie en de heerlijke vakantie me brachten, gaf me net dát zetje in de goede richting. Ik nam het definitieve besluit om 300% te geven, om met de billen bloot te gaan, geen angst of confrontatie uit de weg te gaan in mijn zoektocht naar wat me nu écht gelukkig maakt. Dit blog is daar een goed voorbeeld van: schrijven maakt me blij en ik leer hierdoor eerlijk te zijn tegen én over mijzelf.
Ben ik er al? Nee hoor, nog lang niet. Ik zit er middenin en sta op het punt om een aantal belangrijke stappen te zetten. Maar voor nu kan ik wel concluderen dat toeval, zoals ik al vermoedde, in mijn leven niet bestaat. Dat dingen op mijn pad komen als dat nodig is, als ik me maar uitspreek, niet opgeef en ik maar hardop kies voor mijn geluk. En dat doe ik. Iedere minuut van de dag.
*Niek schreef een inspirerend boek:
Crash. https://www.bol.com/nl/f/crash/9200000046289109/
* https://niekvandenadel.nl/blogs/
