Vooruit!

Eind december. Altijd een mooie tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar. Want man, man, wat was het een bijzonder exemplaar dit keer. Zakelijk gezien ging het me voor de wind. Leven In Letters gaat als een speer en ik ben superblij met wat ik doe. Maar al het andere….tsja…

Ik klaag niet, heb 2 gezonde kinderen, een lieve man, familie en vrienden om me heen. Het overgrote deel daarvan is nog hartstikke gezond en samen genieten we van het leven. Maar om mij heen zag ik een hoop ellende. Faillissementen, eenzaamheid, verdriet, ziekte en overlijden. Door corona, de maatregelen of door andere omstandigheden die er ineens waren. Door keihard werken om je zaak overeind te houden, je patiënten goed te verzorgen of je kinderen te onderwijzen tijdens de lockdown.
De afgelopen maanden hebben veel van ons allemaal gevraagd.  Heel veel. Maar toch, eigenlijk zijn het veelal luxeproblemen waar wij als gezin tegenaan liepen. Want we hebben een dak boven ons hoofd, lekker eten en drinken en fijne mensen om ons heen, zij het op 1,5 meter afstand. Dankbaarheid voert de boventoon dus.

door de strot

Die dankbaarheid is er altijd wel, maar werd ons ook dit jaar, zo tegen het einde, weer even door de strot geduwd. En dat klinkt hard, maar zo voelt het. Alsof we een keiharde klap in ons gezicht moeten krijgen om ons te realiseren hoe dankbaar we mogen zijn. Vorig jaar werden we opgeschrikt door mijn dierbare oom wiens leven aan een zijden draadje hing. Tegen alle verwachtingen in, knapte hij op en het gaat naar omstandigheden goed met hem.

En ook dit jaar kregen we zo tegen het einde, een hartverscheurend bericht. Een bericht dat je niet wil krijgen over een mooi mens dat ogenschijnlijk positief en gelukkig in het leven stond met zijn gezin.  Een mens dat werd overvallen door een aandoening die je mentaal kan slopen in zeer korte tijd. Een mooi mens, dat de moeilijkste beslissing ooit nam maar daarmee een heleboel mensen achterliet met intens verdriet. Ik kan alleen maar hopen dat zijn sterke vrouw en prachtige kinderen zich gesteund voelen door iedereen om hen heen. Dat zij ergens een lichtpuntje zien in het nieuwe jaar en zich daar aan kunnen vastklampen.

Dankbaar ben ik altijd, maar na zo’n gebeurtenis is er het besef. Dat we het goed hebben. En dat we verdomme niet moeten zeuren als we een paar weken binnen moeten blijven of de kinderen niet naar school kunnen. Dat we niet moeten zeiken over die mondkapjes of gesloten winkels. We zíjn er nog en we hebben elkaar. Terugkijken op alle dingen die afgelopen jaar niet goed zijn gegaan, voelt ook als zeuren op zo’n moment. Bovendien kunnen we er toch niets meer aan veranderen. We moeten vooruit kijken!

cliché

En vooruit kijken doe ik. Want 2021 biedt hoop, kansen en hopelijk een beetje meer vrijheid voor ons allemaal.
Ik heb een heleboel plannen voor het nieuwe jaar. Ik ga Leven In Letters nog beter op de kaart zetten. De website verbeteren en mooie nieuwe foto’s laten maken. Ik ga proberen vaker te bloggen, want dat is er wat bij ingeschoten afgelopen jaar. Ik mag aan de slag met een heleboel gave opdrachten die op de planning staan.
Maar ik ga vooral ontzettend genieten van mijn gezin, familie en vrienden. Afgelopen jaar heeft mij nog meer doen inzien dat zij écht het allerbelangrijkste zijn. En dat klinkt mega-cliché, ik weet het. Maar clichés zijn er niet voor niets.  

Ze zijn namelijk hartstikke waar.