De meeste mensen deugen…

Afgelopen zondag zat ook ik vol afschuw te kijken naar de beelden van de rellen. Angstig, omdat we weliswaar buiten het centrum wonen maar het toch op relatief korte afstand van je huis plaatsvindt. Verdrietig, omdat mijn leuke, gezellige, inspirerende en innoverende stad werd verwoest door een stel malloten. Want dat zijn het.

En ik kan nu pagina’s vol schrijven over deze leeghoofden, die denken dat hun gedrag normaal is. Dat het normaal is om dingen kapot te maken, mensenlevens in gevaar te brengen en noodlijdende ondernemers een trap na te geven. Maar dat doe ik niet. Het enige dat ik er over zeg is: deze mensen wil ik niet kennen. Ik wil dat deze ‘mensen’ (ze zijn in mijn ogen het predicaat mens eigenlijk niet eens waardig) lekker hun eigen spullen gaan slopen. Desnoods tegen hun eigen spiegel gaan staan schreeuwen. Maar laat ze binnen blijven. Gewoon, in hun eigen huis. Samen met die ene hersencel die ze nog hebben, waarvan het functioneringsniveau bedenkelijk is. Of met hun partner of ouders, die zich ook eens achter de oren moeten krabben….

Dan kunnen de mensen die het wél goed voor hebben met de maatschappij, verder met hun leven. En écht invulling geven aan het recht om te demonstreren en de vrijheid van meningsuiting. Want wat deze relschoppers, plunderaars en doen, heeft daar overduidelijk niets mee te maken. Demonstreren mag, je mening geven moet zelfs, ook al zijn we het niet met elkaar eens. Maar wel zonder de grens op te zoeken. Zonder regels te overtreden of maatregelen te schenden. En vooral zonder geweld en zonder de ravage die op verschillende plekken in het land is achtergelaten.

Tot zover de droeftoeters. Nu aandacht voor wat écht telt: de goede mensen! Toevallig ben ik op dit moment bezig in het boek “De meeste mensen deugen” van Rutger Bregman. Toepasselijke titel, al zeg ik het zelf. Maar het ís zo. Ik ben ontdaan door alles wat er is gebeurd, heb ook echt even een potje gejankt. Maar het is een feit dat er nog steeds meer goede dan slechte mensen op de wereld zijn. En daar hou ik me aan vast.

De honderden vrijwilligers die in Eindhoven maar ook in andere steden klaarstonden met vegers, worstenbrood en bemoedigende woorden voor de getroffen ondernemers. De duizenden agenten en ME-ers die afgelopen dagen slopende diensten hebben gedraaid om erger te voorkomen. De vele bloemen voor hulpdiensten. Burgemeesters die op nationale TV gaan stáán voor hun stad en de relschoppers streng toespreken.

En die ene jongen, die op het station van Eindhoven de verwoeste stationspiano tot leven wist te wekken en de wereld even stil deed staan.

Allemaal mensen die op hun eigen manier laten zien dat er nog steeds meer goede dan slechte mensen op de wereld zijn. Laten we daar op focussen, laten we déze mensen een podium geven. Laten we als maatschappij kritisch blijven maar de discussies op het juiste moment en op de juiste manier voeren. Laten we respect hebben voor elkaars mening en levensopvattingen. Laten we accepteren dat het soms niet gaat zoals je zou willen. Laten we inzien hoe goed we het in ons land eigenlijk hebben. Laten we stoppen met handelen vanuit wantrouwen. Laten we vertrouwen hebben in elkaar en ieders bedoelingen. Laten we onze kinderen leren hoe het wél moet.

Laten we vooral lief zijn voor elkaar.