Ik stop ermee

Geen zorgen. Het gaat goed met me. Ik stop niet met mijn bedrijf. Maar ik stop wel met een paar andere dingen. Teveel piekeren, te hard werken én met knopen. Knopen? Ja, knopen. Je weet wel, die  stomme dingen die je leven behoorlijk kunnen ontregelen. 

Allereerst: de knoop in mijn maag. Ik ben in 2019 gestart mijn bedrijf, in de hoop het te kunnen blijven combineren met mijn werk in het ziekenhuis. Nu, 1,5 jaar later, moet ik concluderen dat het niet meer gaat. Mijn 18 uur werken in het ziekenhuis betekent dat ik mijn bedrijf moet runnen in de overige uren. En met 2 kinderen (die op dit moment door Covid ook niet naar de bso gaan) en een sociaal leven, betekent dat voor mij dat ik werkelijk iedere vrije minuut aan het werk ben. Iedere avond achter de laptop, korte nachtjes en soms ook werken in het weekend.

dit moet stoppen

Het ziekenhuis waar ik werk, zit in mijn hart. Het is een fijne organisatie, er wordt goed voor me gezorgd en ik voel me er thuis. Maar toch kreeg ik er een knoop van in mijn maag. Ik sliep steeds slechter, lag vaker te malen over wat ik allemaal nog moest. Ik wilde 200% geven voor het ziekenhuis, maar had ook een bedrijf te runnen. Die spagaat maakte me onrustig. Los nog van het feit dat ik soms helemaal gek werd van alle verschillende projecten waar ik mee bezig was. In het ziekenhuis een aantal en vervolgens ook nog verschillende opdrachten die tegelijk lopen in mijn bedrijf.  Met een burn out achter de rug in 2019, wist ik: dit moet stoppen. Ik moet een keuze gaan maken.

nog een knoop

En daar issie, de andere knoop: de knoop die moest worden doorgehakt.

Ik heb heel veel mensen gesproken over mijn dilemma. Want na jaren studie en veel werkervaring een goedbetaalde baan op WO-niveau opzeggen om volledig zelfstandig verder te gaan, is best spannend. Wat zeg ik, dat is doodeng. Na een bezoek aan de accountant en goede gesprekken met mijn man, familie en vrienden wist ik het eigenlijk al. Maar toch duurde het nog een paar dagen voordat ik het hardop uit durfde te spreken:  ik ga mijn baan opzeggen.

spannend

Op het moment dat ik het hier typ, krijg ik weer kippenvel. Man, wat is dit spannend. En ja, ik heb voldoende opdrachten op dit moment. Ik zit vol tot na de zomer. Ik klaag dus niet. Maar ja, wat gebeurt er daarna? Ga ik voldoende opdrachten vinden? Wat nou als ik geen omzet draai? Allemaal belemmerende gedachten die me gek maken. Dus daar stop ik mee. Per direct.

Ik heb een buffer op kunnen bouwen omdat ik afgelopen jaar niet hoefde te leven van mijn bedrijf.
Ik heb voldoende klanten en leuke opdrachten voor het komende half jaar. Ik heb klanten waar ik na verwachting na dat half jaar ook nog voor kan werken. Mijn man heeft een goede baan. En ik heb een goed stel hersens dus als ik ooit weer een baan moet zoeken, dan gaat dat ook vast wel lukken.

ik stop ermee

Zo. Dat is eruit. Niets voor mij om mezelf zo motiverend toe te spreken. Maar het moet maar eens afgelopen zijn met al die “ja, maar” en “wat nou als…”. Ik ga stoppen.

Ik heb afgelopen maandag mijn baan opgezegd en ga me vanaf 1 juni voor 200% inzetten om van mijn bedrijf een nog groter succes te maken. Ik ga nog meer genieten van het ondernemen en de vrijheid die dat met zich meebrengt. Ik ga meer tijd krijgen voor mijn gezin en ben flexibeler in mijn agenda. Ik ga doen wat ik het allerleukste vind. En ik blijf vanuit Leven In Letters gelukkig ook nog schrijfklussen doen voor het ziekenhuis. Blijf ik stiekem toch nog een beetje met ze verbonden. En is het net een beetje minder eng 😉.