Dat 2020 een bijzonder jaar zou worden, stond voor mij vast. Het is mijn eerste jaar als ondernemer, dus het zou een jaar worden met veel nieuwe ervaringen, ups-and-downs. Maar dat 2020 nog veel meer in petto had voor ons allemaal, had niemand kunnen voorzien. Covid-19 gooide roet in het eten en nog steeds beheerst het virus ons dagelijks leven.
Zorgen
In de beginperiode heb ik me erg veel zorgen gemaakt. Natuurlijk over onze gezondheid en die van de mensen om ons heen, de situatie in de ziekenhuizen, maar ook over mijn voortbestaan als ondernemer. Het is überhaupt best spannend om als ondernemer te starten. En als dan een paar maanden later de hele wereld tot stilstand komt, is dat op z’n zachtst gezegd even slikken.
Alle doemscenario’s spookten door mijn hoofd. “Zie je nou wel, dit is een teken, ik had het nooit moeten doen”, “Ik ga wel weer volledig in loondienst, lekker veilig”. Allemaal gedachten die ik had in die eerste rare periode. Gelukkig kon ik snel omschakelen. De kinderen waren thuis van school, mijn man en ik maakten een verdeling en we zorgden dat we allebei voldoende tijd hadden om te werken. Want werken moest ik. Ik had nog een paar grote opdrachten lopen en godzijdank werden die ook nog verlengd. Na de eerste paniek werd me dus al snel duidelijk dat ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn bedrijf. Een luxepositie, want om me heen heb ik veel ondernemers zien knokken, en nog steeds.
Aanraking
We zijn nu een paar maanden verder en ik heb veel geleerd in de afgelopen periode. Over mijn ongeduld in het geven van thuisonderwijs, over mijn man, die dat geduld gelukkig wél heeft.
Over mijn gezin, hoe fijn het is om veel tijd samen met de kinderen door te brengen. En hoe heerlijk het ook is als ze even bij opa en oma logeren. Hoe ik kan genieten van lezen, wandelen, de natuur en gezelligheid met de mensen om ons heen. Dat ik lastig stil kan zitten en dus het hele huis van onder tot boven heb gerestyled. En bovenal: hoezeer ik aanraking mis in mijn contact met anderen.
Toen begin maart het schudden van handen werd afgeraden, kon ik daar prima mee dealen. Maar toen vrij snel daarna afstand houden de norm werd, moest ik even slikken. Ik ben iemand die graag knuffelt, met mijn man, mijn kinderen, mijn familie en vrienden. Ik heb enorm moeten wennen aan het afstand houden, het niet mogen aanraken en knuffelen van mijn ouders, zus, schoonbroer en beste vrienden. Tot op de dag van vandaag vind ik het echt een enorm gemis dat we elkaar niet even goed vast kunnen pakken. En ja, ik weet dat er mensen zijn die de 1,5 meter onzin vinden, maar ik kies er in dit geval voor me aan de regels te houden. Ik ben, zoals ik laatst iemand hoorde zeggen; “liever onderdeel van de oplossing dan van het probleem”. Anderhalve meter dus. Moeilijk, als je bedenkt dat ik mijn ouders altijd gedag kus als ik ze zie en als ik weer vertrek. Dat ik mijn vrienden vaak een knuffel geef, gewoon omdat we zoveel om elkaar geven of wanneer troost nodig is.
Tranen
Er is één moment geweest in de afgelopen maanden dat ik mijn ouders een knuffel heb gegeven. Ik had klachten en werd getest op Covid-19. Tot aan de uitslag van de test ben ik binnen gebleven en met niemand in contact geweest. Toen de uitslag negatief bleek, heb ik mijn ouders direct een enorme knuffel gegeven. Secondelang. En ja, in theorie hadden zij mij op dat moment natuurlijk kunnen besmetten, maar ze waren klachtenvrij en ik kon hén in ieder geval niet besmetten. Nog nooit heb ik zo intens genoten van een knuffel. Klinkt misschien stom, maar de tranen stroomden over mijn wangen. Dit was zó fijn, na al die tijd. Dit had ik zó gemist!
Dillema
Helaas was het eenmalig, want daarna ging ik ‘de maatschappij weer in’ en hielden we weer braaf afstand. Tot op de dag van vandaag. Mijn ouders behoren tot de risicogroep en ik neem dus geen risico. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat een van hen ziek wordt, met alle mogelijke gevolgen van dien. Maar ik wil ook niet de rest van mijn leven op afstand leven van hen die ik liefheb. Dat maakt het zo lastig. Het uitzichtloze. Want wanneer mag ik ze wél weer knuffelen en aanraken? Bovendien, niet iedereen in de omgeving van mijn ouders of mijn eigen omgeving, is even voorzichtig. Dus hoe lang blijf ik nog het braafste meisje van de klas? Een lastig dilemma, maar toch geldt ook hier: liever onderdeel van de oplossing dan van het probleem. Dus doe ik ook de komende periode mijn uiterste best me aan de regels te houden. En dat wil niet zeggen dat ik geen liefde en genegenheid kan geven aan de mensen om mij heen.
Gepaste afstand
Ik zie en spreek familie en vrienden veel, we drinken samen een borrel, kletsen, lachen en huilen samen. Op gepaste afstand. Je zal van mij geen kiekjes op Instagram zien zoals ik ze vaak voorbij zie komen: groepen vrienden met elkaar op de foto, vriendinnen lekker knus tegen elkaar aan op een terrasje, hoofden bij elkaar voor die ene leuke selfie en ga zo maar door. Ontkenning of ongehoorzaamheid kan voor sommigen misschien een prima strategie zijn, maar ik doe daar niet aan mee. Hoezeer ik de innerlijke strijd ook begrijp. Ook ik wil niets liever dan ‘gewoon effe lekker knuffelen‘, om Big Brother Ruud er aan zijn lange blonde haren nog maar even bij te slepen. Die man had 21 jaar geleden nooit kunnen voorzien dat het anno 2020 allemaal niet meer zo gewoon zou zijn.
Het verstand wint het bij mij vooralsnog van het gevoel. Laten we hopen dat dit voor velen geldt of nog gaat gelden en dat het effect daarvan snel merkbaar is in de cijfers. Nu nog even bedenken voor wie die eerste knuffel is ‘als het straks weer mag…’
