[vc_row][vc_column][vc_column_text]Afgelopen zaterdag las ik in de krant een column met de pakkende titel “Laat je kinderen los en houd je hart vast”. Een pleidooi voor het loslaten van onze kinderen. Een onderwerp dat mij aanspreekt, en wel om de volgende reden…
Zelf ben ik opgegroeid in een klein dorp, in een doodlopend straatje waar nauwelijks verkeer kwam. Veiliger dan dat wordt het niet, zou je denken. Mijn moeder dacht daar anders over. Laat ik vooropstellen dat ik haar niets verwijt, ik kan inmiddels exact verklaren waar het vandaan komt, maar dat het invloed om mij heeft gehad is zeker.
Als klein meisje werd ik erg beschermd. Ik was hun eerste kind, logisch dat mijn ouders voorzichtig waren. Ik ben zelf moeder en als ik zie hoe anders (lees: relaxter) ik bij de tweede reageer, dat is een wereld van verschil.
Bijdehand als ik was als kind, wilde ik veel ontdekken. In mijn beleving liep mama de hele dag achter mij aan en zei ze voortdurend ‘pas op, ‘doe voorzichtig’. Er ging geen dag voorbij of mama waarschuwde me dat ik moest uitkijken, bij het oversteken, op het klimrek of dat ik me niet verslikte in een snoepje.
Dat ik op straat speelde had ze liever niet, dat deden we dus in onze grote achtertuin. Mijn moeder deed er alles aan om het thuis zo gezellig te maken dat alle vriendjes en vriendinnetjes bij ons wilden spelen. En dus kwam er in de zomermaanden ook een enorm zwembad. Alles om te voorkomen dat ik, inmiddels toch in het bezit van zwemdiploma’s, bij andere mensen ging zwemmen. Er zou maar eens iets gebeuren….
Zelfs toen ik op een leeftijd kwam dat ik alleen naar school wilde fietsen, reed ze zogenaamd rond dezelfde tijd richting haar werk. Ik had natuurlijk allang in de gaten dat ze vooral zeker wilde weten dat ik veilig aankwam.
Zelf groeide ze op in een gezin dat te maken kreeg met het verlies van één van de kinderen, op jonge leeftijd. Het was een warm gezin, maar wel met veel voorzichtigheid en bescherming. Ik ben geen psycholoog, maar durf voorzichtig te stellen dat zoiets voort kan komen uit de angst van mijn opa en oma om nog een kind te verliezen. Heel begrijpelijk, maar het tekende ook het leven van mama. Angst, paniek, bang om iemand te verliezen, het zijn kenmerken die onze familie niet vreemd zijn. Stuk voor stuk helden op sokken zijn het…
Ik ben dankzij de opvoeding van mijn ouders, geworden wie ik nu ben. En daar ben ik ze dankbaar voor. Ze hebben het goed gedaan. Maar als ik ze één tip zou mogen geven, mochten ze geheel tegen de verwachtingen in toch nog voor een ’tweede leg’ gaan: Laat je kinderen los en houd je hart vast!
Omdat ik altijd iemand om me heen had die zei dat ik moest oppassen, kreeg de gedachte “ik kan het blijkbaar niet (goed genoeg) zelf” een prominente plek in mijn brein. Jammer, want het zorgde voor weinig zelfvertrouwen, extreem perfectionisme en een continue verlangen naar erkenning bij mijn ouders en anderen. Ik wilde het altijd, voor iedereen, goed doen.
Dat ligt nu achter me. Ik heb het losgelaten. Na heel veel gesprekken en flink wat tranen, kan ik met opgeheven hoofd zeggen dat ik er heel veel sterker door ben geworden. Ik snap waarom mijn moeder beschermend was, ik snap wat dit met mij gedaan heeft en ik snap ook wat het effect op mijn dochter is geweest in haar eerste jaren. Want pas toen ik zag dat ik mijn dochter op dezelfde manier benaderde en zij ook angstig werd, kwam bij mij het besef: ik wil dit doorbreken. Hier stopt het. En dus ging ik er mee aan de slag, met resultaat gelukkig.
Onze kinderen zijn avontuurlijk, spelen graag buiten en klimmen het liefst overal op en af. Bomen, hekken, niets is veilig. Het liefst zo gevaarlijk en spannend mogelijk. Alsof het zo moet zijn. Ik heb me er bij neergelegd. Ze móeten risico’s kunnen nemen, leren wat grenzen zijn, wat ze aankunnen en wat niet. Natuurlijk blijven we opletten, maar ik doe steeds vaker mijn ogen dicht in plaats van dat ik “pas op!” roep als dochterlief weer eens op haar kop, aan één hand, bovenin het klimrek hangt.
Gelukkig zit ze op een BSO die buitenspelen en avonturen beleven hoog in het vaandel heeft staan. Haar broertje gaat er binnenkort ook heen. De plek waar ze leren hoe ze veilig een fikkie moet stoken, hoe je veilig een zakmes gebruikt en hoe je veilig in de hoogste boom klimt.
Geweldig…vooral ook omdat ze het dáár doen en ik niet 24/7 mijn hart vast hoef te houden ;-).
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
