In het coaching traject dat ik op dit moment doorloop, werd al snel duidelijk dat ik een grote liefde heb voor taal, tekst en communicatie. Schrijven doe ik al mijn hele leven, maar niet in het openbaar. Ik ben er inmiddels achter dat ik over talenten beschik die mij ‘Pleun’ maken en die ik kan inzetten in het dagelijks leven. Dat klinkt als een open deur, maar het heeft mij echt even gekost om daar achter te komen en om er aan toe te durven geven. Want te koop lopen met dat wat ik goed kan, is me niet bepaald met de paplepel ingegoten.
Schrijven dus. Voor mijzelf, op een blog als dit, maar ook kaartjes naar vrienden en familie, speeches tijdens bruiloften of verjaardagen, teksten voor liedjes en sinds kort ook voor anderen. Al jaren hoor ik van iedereen om mij heen dat ik het altijd zo mooi en treffend kan verwoorden.
Een vriendin vroeg me haar te helpen met een blog dat ze moest schrijven voor haar werk. Het moest een persoonlijk verhaal worden over haar ontwikkeling in haar loopbaan. Klinkt saai, was het niet. Voor mij een eerste keer in opdracht schrijven, los van al die beleidsnota’s en protocollen die ik tijdens mijn werk als beleidsadviseur heb geproduceerd.
Ik heb een avond geluisterd naar haar verhaal en vuurde een heleboel vragen op haar af. En bijna als vanzelf verscheen er een verhaal op papier. Haar verhaal, door mij verwoord. Ze was geraakt door de manier waarop ik haar gevoel wist te verwoorden en daar ligt volgens mij ook meteen mijn talent. Ik ben enorm gevoelig en heb een groot empathisch vermogen. Heel onhandig soms, maar dus ook goed in te zetten als kwaliteit!
Inmiddels staat de blog op de website van het bedrijf waar ze werkt en worden er positieve reacties bij geplaatst. Superleuk om te lezen dat haar persoonlijke verhaal indruk maakt en dat mensen de manier van schrijven kunnen waarderen.
Kleine stapjes kunnen soms een groots gevoel geven. Ik heb de eerste voorzichtige stapjes gezet en dat voelt heel eng maar ook heel goed. Ik ga het vieren, hoe klein het succes ook is. Dit weekend proost ik op het feit dat ik deze week mijn eigen blog online heb gezet (doodeng!) en dat ik mijn eerste schrijfopdracht heb voltooid!
En natuurlijk denk ik alweer na over de volgende stap. Want die komt er. Met mijn empathisch vermogen, ervaring in de zorg en ervaring als mantelzorger in combinatie met de cursus Rouw- en verliesverwerking die ik ooit volgde, wil ik iets gaan doen. Ik wil taal en tekst gaan inzetten om woorden te geven aan het gevoel van mensen die een levensveranderende ervaring meemaken. Overlijden, ziekte, verlies van baan of grote liefde: rouw en verlies komen op zoveel momenten in het leven voorbij. Gelukkig zijn er ook veel momenten van blijdschap en geluk, zoals een huwelijk of de geboorte van een kind. Niet iedereen is in staat om zijn of haar gevoel te uiten bij dit soort gebeurtenissen. Ik wil daar graag bij helpen. Hoe dat vorm gaat krijgen? Ik ga het ontdekken……..
