Dat het afgelopen 1,5 dag allemaal erg heftig was behoeft denk ik geen uitleg. Er volgde nog een operatie. Dat lijkt wat te helpen maar de situatie blijft kritiek. Het is nu zaak dat hij aansterkt en dat zijn lijf het gaat overnemen van alle machines. Mijn oom, met de grote snor en het kleine hartje.
Nadat ik hem gisteren nog even bezocht in het ziekenhuis, besloten we toch onze geplande vakantie door te laten gaan. Als het moet, ben ik er binnen 1,5 uur en een beetje afleiding is niet verkeerd. Richting Ardennen dus. Met aan mijn hand vastgeplakt, mijn gsm. Ieder piepje van dat ding zorgt ervoor dat ik rechtop zit. Zou er nieuws zijn? Ik probeer het los te laten en dankzij man, kinderen en vrienden lukt dat redelijk. We kletsen, puzzelen, drinken een wijntje. Ik merk dat ik doodop ben en ga op tijd naar bed. Maar eenmaal op mijn kussen, slaat mijn hoofd op hol. Alle beelden en scenario’s spoken door mijn hoofd en het duurt nog lang voordat ik in slaap val.
In de ochtend pak ik meteen mijn gsm en zoals verwacht is er alweer bericht van het thuisfront. De nacht is goed verlopen. Meer nieuws is er niet. En dat is precies wat zo gekmakend is. Je bent blij met iedere strohalm, maar tegelijkertijd wordt je gek van alle onzekerheden. Het enige wat we kunnen doen is hopen. Hopen dat hij het redt, hopen dat er kwaliteit van leven is, hopen dat hij met ons volgend jaar het nieuwe jaar op een andere manier kan inluiden.
Hoe dit gaat aflopen? Geen idee. Wist ik het maar. Wat ik wel weet is dat ik mijn zegeningen tel en dubbel en dwars geniet van mijn gezin en alle lieve mensen om me heen. En ik hoop dat jullie dat ook doen. Want hoe cliché ook: het kan zomaar voorbij zijn.
Heb het fijn samen en wees lief voor elkaar.
Alle goeds voor 2020 ???❤️✨
