Wauw…wat een week was dit! Zoals ik in mijn vorige blog al schreef had ik afgelopen week een heleboel leuke dingen op het programma staan. Maandag startte ik met de training apemanagement. Superleuk en grappig maar ook heel confronterend om te zien hoezeer wij als mens in ons gedrag lijken op de verschillende apensoorten. Leerzaam ook, om met dat gegeven in je achterhoofd te kijken naar je collega’s en het team waarin je werkt!
Woensdag vertrok ik in alle vroegte naar de Buiksloterkerk in Amsterdam. De Soulful Mind Session stond op het programma! Trijntje Oosterhuis en Anouk Taytelbaum namen 24 vrouwen gedurende de dag mee in mind, body en soul. Klinkt mega-zweverig, was het niet. Muziek werkt helend en zang helpt om emoties te uiten, dat wist ik natuurlijk al. Ik sta niet voor niets al 28 jaar op het podium. Zingen helpt, ook als je niet kúnt zingen. Deze dag was het dan ook niet belangrijk hoe goed je zong, maar hoezeer beeld en geluid synchroon liepen. Met andere woorden: in welke mate beleefde je écht wat je zong en straalde je dat ook uit? Ik ging terug naar de gevoelens die mij en mijn leven lange tijd beheersten en toen zong ik, recht uit mijn hart en met Trijntje aan mijn zijde, het prachtige “Ken je Mij”.
“Ken je mij? Wie ken je dan? Weet jij mij beter dan ik? Ken je mij? Wie ben ik dan? Weet jij mij beter dan ik?”
Met knikkende knieën stond ik te zingen. Doodeng was het! Maar oh, wat bijzonder om mee te maken wat zoiets met je doet! En hoewel het die dag niet van belang was hoe mooi je zong, merkte ik dat mijn stem veranderde. En ook bij de andere deelnemers hoorde ik dat gebeuren. Ik werd geraakt door de kwetsbaarheid waarmee ze zongen. Toen we allemaal een tweede keer mochten zingen, zag je dat de kwetsbaarheid plaats had gemaakt voor trots en zelfvertrouwen, zo mooi! Ik neem naast een superbijzondere ervaring die mijn zelfvertrouwen goed deed, vooral ook de les mee dat, wil je mensen écht raken, beeld en geluid synchroon moeten lopen. Een gedachte die me aanspreekt. Openheid en eerlijkheid. Altijd.
Die avond reed ik na een lange dag richting repetitieruimte. Even lekker repeteren met “mijn” mannen van Maybe June! Ik was doodmoe, om over mijn stembanden maar niet te spreken. Toch zong ik de longen uit mijn lijf. Heerlijk was het, om na zo’n toch wel emotionele en vermoeiende dag even alles eruit te gooien. Twee bier en wat flauwe grappen verder was ik weer helemaal fit en constateerde ik dat ik écht niet zonder zingen kan. En niet zonder die 4 maffe kerels van Maybe June, maar dat is een ander verhaal
Ondanks een kort nachtje stuiterde ik de volgende ochtend nog na van de mooie ervaring in Amsterdam. En dus ging ik met een big smile richting StrijpS voor een workshop branding en storytelling. Leerzaam en gezellig was het, met als kers op de taart een gave fotoshoot! Altijd handig, als startend ondernemer. Want ja, over starten gesproken; vrijdag was het zover!
Op de dag dat mijn grote liefde 37 kaarsjes uitblies, heb ik mijn bedrijf ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Yes! Het avontuur is begonnen!
Leven In Letters is een feit en ik ben toch best een beetje trots! We hebben het dubbele feestje vrijdag gevierd met taart, bubbels en een lekker etentje! De komende periode wordt het vooral afstemmen met mijn werk in het ziekenhuis, de zaak verder opbouwen, allerlei praktische dingen regelen en hopen dat ik snel met leuke klussen aan de slag mag gaan! Maar man, wat een energie krijg ik hiervan, heerlijk. Een jaar geleden zat ik er heel anders bij en wist ik het allemaal niet meer, nu stroom ik over van plannen en energie. Ik durf zelfs te zeggen dat ik wat zelfverzekerder ben geworden. En dat is best een ding voor me
Zaak is nu om de balans te behouden, op tijd rust te pakken en vooral te blijven genieten van ieder stapje, hoe klein ook. Tot nu toe gaat dat meer dan prima, ik geniet me helemaal suf!
